پیشانی‌ات
از میان دیوار می‌درخشد
گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
بی‌زره رفت به میدان که بگوید حسن است
ترسی از تیر ندارد زرهش پیرهن است...
