بیا که آینۀ روزگار زنگاری‌ست
بیا که زخمِ‌زبان‌های دوستان، کاری‌ست
رسانده‌ام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلایق را
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
در ساحل جود خدا باران گرفته
باران نور و رحمت و احسان گرفته
سیلاب می‌شویم و به دریا نمی‌رسیم
پرواز می‌کنیم و به بالا نمی‌رسیم
