سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
تا برویم ریشه‌ای چون تاک می‌خواهم که هست
نور می‌خواهم که هستی خاک می‌خواهم که هست
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
