کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
