او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
مشتاق و دل‌سپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
حسین، کشتهٔ دیروز و رهبر روز است
قیام اوست که پیوسته نهضت‌آموز است
دنیاست چو قطره‌ای و دریا، زهرا
کی فرصت جلوه دارد اینجا زهرا؟
