روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکه‌های گلوله گل داده‌ست
شب آخر هنوز یادم هست
خیمه زد عطر سیب در سنگر
دم به دم تا همیشه قلب پدر
با نفس‌های تو هماهنگ است
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
