رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

ایمان به رسول هاشمی مذهب ماست
پیوسته بر او دعای روز و شب ماست

محمدجواد غفورزاده

رباعی

آن یار که غائب است روی ماهش
تقواطلبی‌ست، رسمِ خاطرخواهش

محمدجواد غفورزاده

یا ایهاالعزیز

رباعی

لبیک به جُحفه، پی حج خواهم گفت
حاجات به ثامن الحجج خواهم گفت

علی انسانی

رباعی

در مکتب عشق، آبرو‌داری کن
هر مؤمن رنج‌دیده را یاری کن

هادی فردوسی

حدیث حُسن

رباعی

چشمی از غم ستاره باران دارد
دلسوخته‌ای که داغ یاران دارد

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

یک لحظه به فکر هستی خویش نبود
دنیاطلب و عافیت‌اندیش نبود

محمدجواد غفورزاده

پنجره فولاد

رباعی

ای موجِ امید، راهی ساحل تو
ای مهر و وفا عجین در آب و گل تو

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

ای ذرۀ کوچکِ مدار هستی
ای آن‌که به رحمت خدا دل بستی

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

بنگر به شکوه سوی حق تاختنش
بر قلۀ عشق پرچم افراختنش

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

از سمت حرم شنیده‌ام می‌آید
با تیغ دو دم شنیده‌ام می‌آید

فاطمه آقابراری

رباعی

دیدیم جهان بی‌تو به بن بست رسید
هر قطره به موج‌ها که پیوست رسید

زهرا سپه‌کار

فلیرحل معنا

رباعی

ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد

محمدجواد غفورزاده

امام حسن(ع) در شعر فارسی

رباعی