رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

فارغ نگذار نَفْس خود را نَفَسی
تا بندهٔ نفس سرکشی در قفسی

امید خیاطی‌فرد

رباعی

کم نیست گل محمدی در باغش
گل‌های بهشتند همه مشتاقش

رضا خورشیدی‌فرد

رباعی

آن سوی حصار را ببینیم ای کاش
آن باغ بهار را ببینیم ای کاش

محمدرضا شفیعی

رباعی

چشمان تو دروازۀ راز سحر است
پیشانی‌ات آه، جانماز سحر است

رضا محمدصالحی

رباعی

یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت

سیدعلی نقیب

تشرف

رباعی

اینان که ز عرصۀ بلا می‌گذرند
با زمزمۀ سرود «لا» می‌گذرند

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

آیینه شده‌ست دم به دم حیرتی‌ات
گشته سپر حسین، خوش غیرتی‌ات

رضا یزدانی

رباعی

دنبال چه‌ای؟ ای دل در دام ِ فریب!
از کرب‌وبلا تو را همین نکته نصیب:

رضا یزدانی

حاشا

رباعی

«والفجر»: سر حسین یک روز به نی...
«والعصر»: نمی‌رسند این قوم به ری...

رضا یزدانی

رباعی

کی می‌رود آن بهار خونین از یاد
سروی که برافراشته بیرق در باد

یوسف رحیمی

رباعی

چشم تو خراب می‌شود بر سر کفر
کُند است برای حنجرت خنجر کفر

رضا محمدی

رباعی

این‌گونه که با عشق رفاقت دارد
هر لحظه لیاقت شهادت دارد

سیده مرضیه یثربی

نور اندیشی

رباعی