رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

تشنه‌ست شبیه ماهی بی‌دریا
یا آهوی پابسته میان صحرا

زهرا سپه‌کار

رباعی

با حسرت و اشتیاق برمی‌خیزد
هر دستِ بریده، باغ برمی‌خیزد

سیداحمد حسینی (شهریار)

رباعی

هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند

سیداکبر سلیمانی

اندوه من از خودم کهن‌سال‌تر است

رباعی

ماییم در انحصار تن زندانی
ما هیچ نداریم به جز حیرانی

محمدحسین ملکیان

رباعی

غالب شده بود ترس بر عرصۀ جنگ
پر بود تمام معرکه از نیرنگ

رضا خورشیدی‌فرد

رباعی

با زمزمۀ سرود یارب رفتند
چون تیر شهاب در دل شب رفتند

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری

زهرا نظری

رباعی

پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است

محسن کاویانی

رباعی

آمد به حرم، اگرچه دیر آمده بود
با اشک سوی نعم الامیر آمده بود

رضا خورشیدی‌فرد

رباعی

شاید که برای تعزیت می‌آید
تشییع تو را به تسلیت می‌آید

زهرا سپه‌کار

رباعی

یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست

میلاد عرفان‌پور

از شرم برادرم

رباعی

خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست

عبدالرحیم سعیدی‌راد

همیشه باران بی‌خبر می‌آید

رباعی