رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی

خدابخش صفادل

حدیث حُسن

رباعی

جبریل مکرر این صلا را سر داد
بلّغ، بلّغ... ندا به پیغمبر داد

میثم مؤمنی‌نژاد

رباعی

آنان‌که به خُلق و خوی اسماعیل‌اند
در حادثه، آبروی اسماعیل‌اند

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

تا نام تو را دلم ترنّم کرده‌ست
با یاد تو، چون غنچه تبسّم کرده‌ست

محمدجواد غفورزاده

رباعی

در شهر دلی، به شوق پرواز نبود
با حنجرهٔ باغ، هم‌آواز نبود

میثم مؤمنی‌نژاد

رباعی

بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمی‌شوند همواره عیان

حسین شنوائی

حدیث حُسن

رباعی

هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟

اسماعیل محمدپور

شبیه اسماعیل

رباعی

کس چون تو طریق پاکبازی نگرفت
با زخم نشان سرفرازی نگرفت

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

از علم شود مرد خدا حق‌بین‌تر
عطر نفسش ز باغِ گل رنگین‌تر

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

آنان که به کار عشق، بودند استاد
کردند «ز دست دیده و دل فریاد»

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد

محمدجواد غفورزاده

از کعبه تا محراب

رباعی

در دست سپیده، برکاتی دگر است
پیغام سحر را، کلماتی دگر است

علی‌اصغر دلیلی‌صالح

حدیث حُسن

رباعی