صدای ذکر تو شب را فرشته‌باران کرد
حضور تو لب «شیراز» را غزل‌خوان کرد

«کرم نما و فرود آ که خانه خانهٔ توست»
بیا که چشم تو، این شهر را چراغان کرد

چه اشک‌ها که ضریحت به گونه‌ها جاری،
چه دردها که خداوند، با تو درمان کرد

چه لحظه‌ها که نگاه تو، جان حافظ را
به جرعه‌ای غزل، از جام غیب مهمان کرد

چراغ قلب تو، تفسیر صبح صادق بود
عجیب نیست که شب را چنین هراسان کرد

چه کرده نور تو با شب؟ که دست خونریزش
رواق و صحن تو را هم گلوله‌باران کرد

شهید راه رضایی، شهید صحن توایم
تو را، خدای تو، شاهِ چراغ ایران کرد

به قلب تو، غم دوری‌ست از برادر و آه!
فراق خواهرت، این داغ را دوچندان کرد

سفر، اگر چه چنین ناتمام ماند، ولی
صدای پای تو، شیراز را خراسان کرد