مسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را
مرهم نهادی آن جگر داغ‌دیده را...
با واژه‌های سبز تسلّا و دست مهر
ساحل شدی نگاه به طوفان رسیده را
اینک تو می‌روی و من اما یتیم‌تر...
باید چگونه آن سر در خون تپیده را...
بگذار قدری اشک بریزم به دامنت
تا حس کنم حرارت شعری شنیده را
شعر من آتش است، عطشناک و ناتمام
باید به انتها ببرم این قصیده را