فاطمه مادر حسین و حسن
گله کرد از وصال شیرازی
میزبان تو می‌شود ملکوت؟
یا ملائک در آستان تواند؟
شد چهل روز و باز دلتنگیم
داغمان تازه مانده است هنوز
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
علی بود و همراز او فاطمه
و گل‌های روییده در باغشان
کوه بودم، بلند و باعظمت
روی دامان دشت جایم بود
زیر باران دوشنبه بعدازظهر
اتفاقی مقابلم رخ داد
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
ای شکوهت فراتر از باور
ای مقامت فراتر از ادراک
