ابرهای سیاه می‌گریند
باز باران و باز هم باران
فاطمه مادر حسین و حسن
گله کرد از وصال شیرازی
میزبان تو می‌شود ملکوت؟
یا ملائک در آستان تواند؟
این خبر سخت بود، سنگین بود
تا شنیدیم، بی‌قرار شدیم
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
علی بود و همراز او فاطمه
و گل‌های روییده در باغشان
کوه بودم، بلند و باعظمت
روی دامان دشت جایم بود
زیر باران دوشنبه بعدازظهر
اتفاقی مقابلم رخ داد
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
ای شکوهت فراتر از باور
ای مقامت فراتر از ادراک
