می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
صدای به هم خوردن بال و پر بود
گمانم که جبریل آن دور و بر بود
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
یاعلی گفت با تمام وجود تا همه‌عمر با علی باشد
با علی باشد و طنین دلش دم‌به‌دم ذکر یاعلی باشد
تو صبحِ روشنی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام را خبر از تارِ مو کنی
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
این سواران کیستند انگار سر می‌آورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر می‌آورند
ماه هر شب تا سحر محو تماشای علی‌ست
تازه در این خانه زهرا ماه شب‌های علی‌ست
