گه احرام، روز عید قربان
سخن می‌گفت با خود کعبه، زین‌سان
الهی به مستان میخانه‌ات
به عقل‌آفرینان دیوانه‌ات
دیدم گل تازه چند دسته
بر گنبدی از گیاه رُسته
ای هلالی که تماشای رخت دلخواه است
هله ای ماه! خدای من و تو الله است
این سجده‌ها لبالب چرت و كسالت‌اند
این قلب‌های رفته حرا بی‌رسالت‌اند
آمدی و دل ما بردی و رفتی ای ماه!
با تو خوش بود سحرهای «بِکَ یا الله»
پیرمردی، مفلس و برگشته‌بخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
روزه‌هایم اگرچه معیوب است
رمضان است و حال من خوب است
