قادر طهماسبی

قادر طهماسبی متخلص به «فرید» سال ۱۳۳۱ در میانه متولد شد. وی سرودن را از دورۀ دبیرستان آغاز کرد و تحصیلات خود را در رشتۀ روانشناسی ادامه داد. بیشتر فعالیت‌های ادبی وی در زمینۀ دفاع مقدس، ادبیات پایداری و انقلاب متمرکز است. از او در همایش‌های مختلف تجلیل به عمل آمده است که از آن میان می‌توان به تجلیل از او در جشنوارۀ بین‌المللی شعر فجر اشاره کرد. طهماسبی سرایندۀ غزل معروف «کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود» و دارای نشان درجه یک هنری است. از آثار او می‌توان به «عشق بی‌غروب»، «تلاوت» و «روزی به رنگ خون» اشاره کرد.

قادر طهماسبی

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

هوا بهاری شوقت، هوا بهاری توست خروش چلچله لبریز بی‌قراری توست

ای نام تو بهترین سرآغاز بی‌نام تو نامه کی کنم باز؟

جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم کربلا منتظر ماست بیا تا برویم

گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما سر گیرد و برون رود از کربلای ما...

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

این روزها پر از تبِ مولا کجایی‌ام اما هنوز کوفه‌ای از بی‌وفایی‌ام

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

هوا بهاری شوقت، هوا بهاری توست
خروش چلچله لبریز بی‌قراری توست

ای نام تو بهترین سرآغاز
بی‌نام تو نامه کی کنم باز؟

جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم

گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا
از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

این روزها پر از تبِ مولا کجایی‌ام
اما هنوز کوفه‌ای از بی‌وفایی‌ام