زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
در چاه عدم دو هم‌قدم افتادند
با هم به سیه‌چال ستم افتادند
در باغ جهان نسیم سرمد آمد
بر غنچۀ علم، فیض بی‌حد آمد
شاید که برای تعزیت می‌آید
تشییع تو را به تسلیت می‌آید
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمی‌شوند همواره عیان
خورشید به خون نشسته‌ام، آه! رسید
آهِ منِ دلشکسته تا ماه رسید
هر منتظری که دل به ایمان داده‌ست
جان بر سر عشق ما به جانان داده‌ست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبله‌نما خواهد بود
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
بر عمرِ گذشته کن نگاهی گاهی
از سینۀ خود برآر آهی گاهی
در نام رقیه، فاطمه پنهان است
از این دو، یکی جان و یکی جانان است
