در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
او غربت آفتاب را حس می‌کرد
در حادثه، التهاب را حس می‌کرد
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
قد قامت تو کلام عاشورا بود
آمیخته با قیام عاشورا بود
چون لاله به ساحت چمن می‌سوزم
با یاد تو پاره پاره تن می‌سوزم
سوز جگر از دل به زبان آمده بود
بابا سوی میدان، نگران آمده بود
آن لاله که عشق و خون بهارش بودند
گل‌های مدینه داغ‌دارش بودند
