غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
به خون دیده، تر کن آستین را
به یاد آور حدیث راستین را
گویند فقیری به مدینه به دلی زار
آمد به درِ خانۀ عبّاس علمدار
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
جز او بقیع زائر خلوت‌نشین نداشت
در کوچه‌باغ مرثیه‌ها خوشه‌چین نداشت
در دفتر عشق کز سخن سرشار است
هر چند، قصیده و غزل بسیار است
