ای در دلِ تو زلال ایمان جاری
ای زخمِ زمانه بر وجودت کاری
دارد از جایی بشارت‌های پنهان می‌دهد
بیشتر نهج البلاغه بوی قرآن می‌دهد
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
چو بر گاه عزّت نشستی امیرا
رأیت نعیماً و مُلکاً کبیرا
دانش‌طلبی که نور ایمان دارد
جویای فضیلت است تا جان دارد
چشمی از غم ستاره باران دارد
دلسوخته‌ای که داغ یاران دارد
ای موجِ امید، راهی ساحل تو
ای مهر و وفا عجین در آب و گل تو
ای ذرۀ کوچکِ مدار هستی
ای آن‌که به رحمت خدا دل بستی
هنگام دعا قلب حزین داشته باش
یعنی که دلی خدای‌بین داشته باش
از کوثر معرفت غزل‌نوشی کن
تا قافلۀ کمال هم‌دوشی کن
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
فرمود حسین: جلوۀ لم یزلی
سالار شهیدِ شاهدان ازلی
هر کس که ز دنیا طلبی دور شود
بیگانه ز تزویر و زر و زور شود
جانا به خدای کعبه رو باید کرد
با او همه وقت گفتگو باید کرد
هر چند دعای عاشقان پر دارد
زیباییِ پرواز کبوتر دارد
جامی بزن از می طَهور صلوات
فیضی ببر از فیض حضور صلوت
پیغمبر ما که منجی انسان‌هاست
این گفتۀ او امید بخشِ جان‌هاست
روشن چو دل از نور محبت گردد
با مهر قرین، دور ز محنت گردد
آغاز سخن به نام حق باید کرد
هم پیروی از مرام حق باید کرد
ایمان قدحی زلال از جام علی‌ست
بر شانۀ آسمان رد گام علی‌ست
گر بنده به حق رسید، مولا گردد
وز بندگی ار گریخت، رسوا گردد
برخیز اگر اهل غم و دردی تو
باید که به اصل خویش برگردی تو
در راه امام حق علمداری کن
ای پیرو مرتضی علی! کاری کن
ای دل به خدا سپرده از روز نخست
ای رفته به راه راست با عزم دُرُست
