حسین ابراهیمی

حسین ابراهیمی شهریور ١٣٥٠ در مشهد مقدس متولد شد. او که با رتبۀ دو رقمی در کنکور پزشکی پذیرفته شده بود، در کنار تحصیل در دانشگاه فردوسی مشهد، به سرودن نیز پرداخت. این علاقه تا پایان تحصیلاتش همچنان ادامه داشت به طوری که در کنار طبابت مسئولیت صفحۀ نیستان روزنامۀ قدس را بر عهده گرفت و با ادارۀ فرهنگی آستان قدس و بنیاد حفظ آثار همکاری کرد. از آثار او می‌توان به «ناگهانی از ملکوت»، «میان‌دار» و «بوی غریب ماه» اشاره کرد.

حسین ابراهیمی

دلا ز معرکۀ محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

بعد از این‌که دفن شد آن شب پیمبر در سکوت سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت

ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

گشوده باغِ تاریخ از گلِ عبرت، بسی دفتر که هر برگ از تبِ خجلت، رُخی دارد چو شبنم، تر

به دنیا می‌رسی اما دریغا این رسیدن نیست کمی آرام‌تر! اینجا امید آرمیدن نیست

روی تو برده رونق ماه تمام را مجذوب کرده جلوهٔ تو خاص و عام را

آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد باید شروع فصل خوب داستان باشد

ای در تو عیان‌ها ونهان‌ها همه هیچ پندار یقین‌ها و گمان‌ها همه هیچ

اگرچه در شب دلتنگی من صبح آهی نیست ولی تا کوچه‌های شرقی «العفو» راهی نیست

با توام ای دشت بی‌پایان سوار ما چه شد یکّه‌تاز جاده‌های انتظار ما چه شد

دلا ز معرکۀ محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

بعد از این‌که دفن شد آن شب پیمبر در سکوت
سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت

ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله
قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را
همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

گشوده باغِ تاریخ از گلِ عبرت، بسی دفتر
که هر برگ از تبِ خجلت، رُخی دارد چو شبنم، تر

به دنیا می‌رسی اما دریغا این رسیدن نیست
کمی آرام‌تر! اینجا امید آرمیدن نیست

روی تو برده رونق ماه تمام را
مجذوب کرده جلوهٔ تو خاص و عام را

آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد
باید شروع فصل خوب داستان باشد

ای در تو عیان‌ها ونهان‌ها همه هیچ
پندار یقین‌ها و گمان‌ها همه هیچ

اگرچه در شب دلتنگی من صبح آهی نیست
ولی تا کوچه‌های شرقی «العفو» راهی نیست

با توام ای دشت بی‌پایان سوار ما چه شد
یکّه‌تاز جاده‌های انتظار ما چه شد