سر میگذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بیکرانت
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
در عشق دوست از سر جان نیز بگذریم
در یک نفَس ز هر دو جهان نیز بگذریم
ما دل برای دوست ز جان برگرفتهایم
چشم طمع ز هر دو جهان برگرفتهایم...
پیوستگان عشق تو از خود بریدهاند
الفت گرفته با تو و از خود رمیدهاند
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی میروم سوی گناه دیگری
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند