سر می‌گذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بی‌کرانت
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی می‌روم سوی گناه دیگری
زخمی شکفته، حنجره‌ای شعله‌ور شده‌ست
داغ قدیمی من از آن تازه‌تر شده‌ست
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست
دل غریب من از گردش زمانه گرفت
به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت
