در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بی‌کران دارد
آتشفشان زخم منم، داغ دیده‌ام
خاکسترم، بهار به آتش کشیده‌ام
زخمی شکفته، حنجره‌ای شعله‌ور شده‌ست
داغ قدیمی من از آن تازه‌تر شده‌ست
به رغم سیلی امواج، صخره‌وار بایست
در این مقابله چون کوه استوار بایست!
دل غریب من از گردش زمانه گرفت
به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت
