سر میگذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بیکرانت
ای لوای تو برافراشته بر قلّۀ نور
کرده نور رُخَت از پردۀ ابهام، عبور
به نام خداوند جان و خرد
کز این برتر اندیشه برنگذرد
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی میروم سوی گناه دیگری
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود