روزی که ز دریای لبش دُر می‌رفت
نهر کلماتش از عطش پُر می‌رفت
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود
در راه خدا تن به خطر باید داد
در مقدم انقلاب سر باید داد
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
آن جمله چو بر زبان مولا جوشید
از نای زمانه نعرهٔ «لا» جوشید
