عید آمده، هر کس پی کار خویش است
می‌نازد اگر غنی و گر درویش است
از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
با خزان آرزو حشر بهارم کردهاند
از شکست رنگ، چون صبح آشکارم کردهاند
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
نورِ جان در ظلمت‌آبادِ بدن گم کرده‌ام
آه از این یوسف که من در پیرهن گم کرده‌ام
کمتر کسی‌ست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید
شمیم توست که با آب و تاب می‌آید
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت
