تماشا کن تکان شانه‌ها را
حکایت کن غم پروانه‌ها را
فراتر است، از ادراک ما حقیقت ذاتش
کسی که آینۀ ذات کبریاست صفاتش
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمی‌‌فهمند عاقل‌ها
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
