نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
ای آن‌که عطر در دل گل‌ها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
عطر بهار از جانب دالان می‌آید
دارد صدای خنده از گلدان می‌آید
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آن‌که تشنه سر به بیابان گذاشتی
در خاک دلی تپنده باقی مانده‌ست
یک غنچۀ غرق خنده باقی مانده‌ست
تا باد مرکبی‌ست برای پیام تو
با هر درخت زمزمه‌وار است نام تو
کنار فضّه صمیمانه کار می‌کردی
به کار کردن خود افتخار می‌کردی
