فراتر است، از ادراک ما حقیقت ذاتش
کسی که آینۀ ذات کبریاست صفاتش
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بوده‌ست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
او هست ولی نگاهِ باطل از ماست
دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست
دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمی‌‌فهمند عاقل‌ها
خورشید، گرمِ دلبری از روی نیزه‌ها
لبخند می‌زند سَری از روی نیزه‌ها
