شادی ندارد آن‌که ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
وقتی كه شكسته‌دل دعا می‌كردی
سجادۀ سبز شكر، وا می‌كردی
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو می‌پنداشت
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندی‌ست نیارمیده، امّا برپاست
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود
