آنکه با مرگِ خود احیای فضیلت میخواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت میخواست
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
ابر تیره روی ماه آسمانم را گرفت
کربلا از من عموی مهربانم را گرفت
همّت ای جان که دل از بند هوا بگشاییم
بال و پر سوی سعادت چو هما بگشاییم
خدا قسمت کند با عشق عمری همسفر بودن
شریک روزهای سخت و شبهای خطر بودن