قربان ولیئی

قربان ولیئی سال ۱۳۴۹ در شهر صحنۀ کرمانشاه متولد شد. وی دارای مدرک دکترای زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تربیت مدرس تهران است و در حال حاضر مدیریت گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه زنجان را بر عهده دارد. جهان‌بینی عاشقانه و عارفانه ولیئی حس و حالی بدیع به اشعارش بخشیده است. او سابقۀ دریافت جایزۀ کتاب سال و کتاب فصل را دارد. «ترنم داودی سکوت»، «با دو چشم دچار یکتایی»، «زیارتنامۀ روح» و «جوان شدن جاودانگی» برخی از آثار او است.

قربان ولیئی

روز تشییع پیکر پاکش همه جا غرق در تلاطم بود

تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها

نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت

میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد

تو خورشیدی و بی‌شک دیدنت از دور آسان است ولی ادارک نور آیا برای کور آسان است؟

جان داد که در امان ببیند ما را خالی کند از یزیدیان دنیا را

ای یار ناگزیر که دل در هوای توست جان نیز اگر قبول کنی هم برای توست

توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟ قلم، قناری گنگی‌ست در سرودن او

خدا وقتی نخواهد، عمر دنیا سر نخواهد شد گلوی خشک صحرایی به باران تر نخواهد شد

در میان جامعه از آه خود با ماه گفتم أیها الهادی النقی؛ یابن رسول الله گفتم

عکس روی تو چو در آینۀ جام افتاد عارف از خندۀ می در طمع خام افتاد

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است

روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود

تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها
تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها

نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت

میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد
اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد

تو خورشیدی و بی‌شک دیدنت از دور آسان است
ولی ادارک نور آیا برای کور آسان است؟

جان داد که در امان ببیند ما را
خالی کند از یزیدیان دنیا را

ای یار ناگزیر که دل در هوای توست
جان نیز اگر قبول کنی هم برای توست

توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟
قلم، قناری گنگی‌ست در سرودن او

خدا وقتی نخواهد، عمر دنیا سر نخواهد شد
گلوی خشک صحرایی به باران تر نخواهد شد

در میان جامعه از آه خود با ماه گفتم
أیها الهادی النقی؛ یابن رسول الله گفتم

عکس روی تو چو در آینۀ جام افتاد
عارف از خندۀ می در طمع خام افتاد

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است
می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است