قربان ولیئی

قربان ولیئی سال ۱۳۴۹ در شهر صحنۀ کرمانشاه متولد شد. وی دارای مدرک دکترای زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تربیت مدرس تهران است و در حال حاضر مدیریت گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه زنجان را بر عهده دارد. جهان‌بینی عاشقانه و عارفانه ولیئی حس و حالی بدیع به اشعارش بخشیده است. او سابقۀ دریافت جایزۀ کتاب سال و کتاب فصل را دارد. «ترنم داودی سکوت»، «با دو چشم دچار یکتایی»، «زیارتنامۀ روح» و «جوان شدن جاودانگی» برخی از آثار او است.

قربان ولیئی

قلم به دست و عمامه بر سر، عبای غربت به بر کشیدی به سجده رفتی و گریه کردی و انتظار سحر کشیدی

ببین که با غم و اندوه بعد رفتن تو میان معرکه ماییم و راه روشن تو

«صبح نزدیک است» پیغامی چنین آورده بود قاصدی که آسمان را بر زمین آورده بود

امروز دلتنگم، نمی‌دانم چرا! شاید... این عمر با من راه می‌آید؟ نمی‌آید؟

کرامت پیشه‌ای بی‌مثل و بی‌مانند می‌آید که باران تا ابد پشت سرش یک بند می‌آید

وقتی در خانۀ علی می‌لرزد دنیا به بهانۀ علی می‌لرزد

ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

روی تو برده رونق ماه تمام را مجذوب کرده جلوهٔ تو خاص و عام را

چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید نام آبِ آب را بر زبان بیاورید

این روزها میان شهیدان چه همهمه‌ست این انقلاب ادامۀ فریاد فاطمه‌ست

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است

قلم به دست و عمامه بر سر، عبای غربت به بر کشیدی
به سجده رفتی و گریه کردی و انتظار سحر کشیدی

ببین که با غم و اندوه بعد رفتن تو
میان معرکه ماییم و راه روشن تو

«صبح نزدیک است» پیغامی چنین آورده بود
قاصدی که آسمان را بر زمین آورده بود

امروز دلتنگم، نمی‌دانم چرا! شاید...
این عمر با من راه می‌آید؟ نمی‌آید؟

کرامت پیشه‌ای بی‌مثل و بی‌مانند می‌آید
که باران تا ابد پشت سرش یک بند می‌آید

وقتی در خانۀ علی می‌لرزد
دنیا به بهانۀ علی می‌لرزد

ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

روی تو برده رونق ماه تمام را
مجذوب کرده جلوهٔ تو خاص و عام را

چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید
نام آبِ آب را بر زبان بیاورید

این روزها میان شهیدان چه همهمه‌ست
این انقلاب ادامۀ فریاد فاطمه‌ست

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است
می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است