كوی امید و كعبۀ احرار، كربلاست
معراج عشق و مطلع انوار، كربلاست
ای سفیر صبح! نور از لامکان آوردهای
بر حصار شب دمی آتشفشان آوردهای
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
در روزگاران غریبی، آشنا بودى
تنها تو با قرآن ناطق همصدا بودی