لالۀ سرخی و از خون خودت، تر شدهای
بیسبب نیست که اینگونه معطر شدهای
تا در حریم امن ولا پا گذاشتهست
پا جای پای حضرت زهرا گذاشتهست
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
روشنتر از تمام جهان، آسمان تو
باغ ستارههاست مگر آستان تو؟