گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
به نام خداوند بالا و پست
كه از هستیاَش هست شد، هر چه هست...
از خیمه برون آمد و شد سوی سپاه
با قامت سرو و با رخی همچون ماه
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش
