دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
