او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
به شهر کوفه غریبم من و پناه ندارم
به غیر دربه‌دری‌ها پناهگاه ندارم
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
