او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
به شهر کوفه غریبم من و پناه ندارم
به غیر دربه‌دری‌ها پناهگاه ندارم
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
