به شهر کوفه غریبم من و پناه ندارم
به غیر دربه‌دری‌ها پناهگاه ندارم
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
