روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
به شهر کوفه غریبم من و پناه ندارم
به غیر دربه‌دری‌ها پناهگاه ندارم
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
