پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
لب خشک و داغی که در سینه دارم
سبب شد که گودال یادم بیاید
