وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
نتوان گفت که این قافله وا می‌ماند
خسته و خُفته از این خیل جدا می‌ماند
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
