سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بت‌های سنگی را بلرزانی
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل
