درختان را دوست می‌دارم
که به احترام تو قیام کرده‌اند
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
چو موج از سفر ماهتاب می‌آید
از آب و آینه و آفتاب می‌آید
ای رسول خدای را همدم!
در حریم رسالتش مَحرم
ميان غربت دستان مکه سر بر کرد
مُحمّد عربى، مکه را منوّر کرد
آن شب میان هاله‌ای از ابر و دود رفت
روشن‌ترین ستارهٔ صبح وجود رفت
ای بانویی که زنده شد عصمت به نام تو
پیک خداست حامل عرض سلام تو
