کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
بی‌سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‌برد
بی‌پرسش و بی‌پاسخ، می‌رفت و مرا می‌برد
بی‌مرگ سواران شب حادثه‌هایید
خورشیدنگاهید و در آفاق رهایید
می‌داد نسيم سحری بوی تنت را
از باد شنيدم خبر آمدنت را
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
کاش از جنس جنون، بال و پری بود مرا
مثل سیمرغ از این‌جا سفری بود مرا
این زن که از برابر طوفان گذشته بود
عمرش کنار حضرت باران گذشته بود
