تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت
نشان در بی‌نشانی‌هاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد
ای یکه‌سوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه می‌کرد؟
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
در کوله‌بار غربتم یک دل
از روزهای واپسین مانده‌ست
