او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعله‌ور شده بود
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
