سرچشمۀ فیض، روح ربانی تو
دریای فتوت، دل طوفانی تو
تو قرآن خواندی و او هم‌زمان زد
زبانم لال هی زخم زبان زد
عقولٌ قاصرٌ عن کُنهِ مَجدِه
وَ اَنعَمنا و فَضَّلنا بِحَمدِه
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
کس چون تو طریق پاکبازی نگرفت
با زخم نشان سرفرازی نگرفت
شوریده سری که شرح ایمان می‌کرد
هفتاد و دو فصلِ سرخ عنوان می‌کرد
عالم همه خاک کربلا بایدمان
پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان
